May 2, 2007

KRIJIME TË REJA POETIKE


LEDRI KURTI
- krijime te reja -


MERIMANGË

Brenda gjoksit,
Merimanga
e zezë!

Këmbët – gremca
rrjetat e saj,
Pa fund….

Fle në zemër,
Ngop gjoksin
përdridhet në tru!

Më pas…
Nxjerr flluska- sytë
Në buzë!

E ne flasim
me njeri – tjetrin
çdo ditë të urtë!


KURTHI…

Në kurthë, tru-miu
Prej kohësh s’lëviz dot

Me minjtë mban kthetra!

Në rrashtë….
eksperiment i gjorë!


NJË KANDËRR NË MES

E nji kandrrè t’neveritshme,
bahet pre,
bimë e butë.

I këputet kërcelli.

Jeta….
merr fund!

Kafshon nën dhė
Monstër e shtime!

Nata, as dita
Nuk mund


Asgja
S’asht e përtrime
Ma në fund!


QESH E SHKRIHEM NË GAZ

U zgërdhihem
Atyre, që më qajnë
U zgërdhihem
Atyre që më duan hiç
përballë!

Qesh, kur e di
Se s’do të donin ta shihnin
Të qeshurën në buzët e mia
Qesh kur ndezin sytë
Shtirjet, hileja, zilia
Dhe i le të ecin,
përpara, si gomerë,
E unë qesh!

Merreni të qeshurën
Por mos flini rehat
Muret dhe xhamat
Do të krisin pas pak!

Merreni të qeshurën!
me thonjtë e pisët
të vesit tuaj
për të mos parë e dëgjuar mirë
për askënd!

Zë nga zoti lyp,
në veshë, t’ua plas!

E unë të qaj….
Për ju
Mëkatarë!


FERRI MBAN GOJËN HAPUR !

O ju, që të qarën,
ta qani, me një të shtyrë

O ju, që e qeshura,
lakmi ujku ju ndjell,
për të qarën…

do t’ju qajnë foshnjat
në bark

do t’ju qeshin,
vdekjet varg….

Ferri në tokë
Mban gojën hapur
Gjatë…..!

31 Mars 2007


LOTËT MOS I BENI BARRË !

Ju linda
Që në jetë, të qani sa më pak
Për t’mos e kënaqur kurrë
Kënaqësinë e egër të lotit
Përreth jush, të njihej
Në rrathët tuaj të largët,
që tashmë edhe s’janë
por qanë për të qeshur ju
më pas!

E padukshme kur të jem
dhe unë, si ata,
puhizën do t’ma ndjeni pranë!

Dita që ju fala,
Është e lashtë.

Ju puth gjithë jetën,
Ditë e natë, si të vogla
Tek nxitoni në krevat,
shpejt e vrap.

Veç mos qani
Lehtë, shpejt e kollăj!
Unë jam kudo,
T’ju kap me vrap si dikur në krevat
e të qeshim pa arritur
të qajmë!


RROKAQIEJ ZHELESH

Marr kafenë dhe s’dua t’ia di
Për ty, për ty, as për ty!
Ndez një cigare dhe më shpejt e pi
Po aq shpejt ndez tjetrën,
ndërsa me këmbë shtyp
cigaren e hedhur,
e bashkë me të
shtyp fjalët
që s’kanë ç’më duhen,
pse ,
pse,
pse,
pse tavolina është përpara
Por tavolina duhej të ishte më e vogël
Shuuuuumë e vogël
Ku të mos kesh, të mbështetesh
Për shtatë palë qejfe,
të mbllaqisësh fjalë
si rrokaqiej
zhelesh!

19 Mars 2007


NE LINDËM TË VERBËR, POR…!

ne lindëm të verbër
por të diellit portë, kapërcyem
e tashmë
Vjeshta e lindjes sime
ka një gjelbërim,
që kurrë
nuk zverdhet!
Që kurrë, nuk ikën
Që kurrë, nuk shkelet
Që kurrë nuk i shtyn stinët!
Që gjak i fal pranverës
Që i puth buzët, dimrit!

Ka veç diell të butë
Ka veç mëngjes me vesë
Ka zogj që nuk largohen kurrë….

Në vjeshtën
e lindjes sime
Ka kujtime nga të gjitha stinët
që s’më lënë
vetëm !
Vetëm ndjehem, pa ty!

21. 4 . 2007



PA KTHIM

Jeta, një hap,
Koha një vrapim
Unë një nxitim i pakthim,
Blerim që ka stinë,
Një vjeshtë,
në heshtimin e vet
të rimtë...!
E vjeshta
ka çdo stinë, në krifën e vet,
Por më kot të rreket, më kot bërtet...
portat e dimrit,
prej saj, hapen vetë.
Për të,
s'kanë çengel!
Le të ecin pranverat,
janë veç stinë pa kthim,
s'janë të njëjtat,
gjethet......
as lulet ...., që përtrijnë!

Ne presim pranverë
e përcjellim stinë.... 

Maj 2007